ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΧΡΙΣΤΟΣ  ΑΝΕΣΤΗ

Χριστός Ανέστη εκ νεκρών,
θανάτω θάνατον πατήσας
και τοις εν τοις μνήμασιν,
ζωήν χαρισάμενος

Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι,
προσκυνήσομεν Άγιον, Κύριον,
Ιησούν
τον μόνον αναμάρτητον.
Τον Σταυρόν Σου Χριστέ προσκυνούμεν
και την Αγίαν σου Ανάστασην
υμνούμεν και δοξάζωμεν
Συ γαρ ει ο Θεός ημών,
εκτός Σου άλλον ουκ οίδαμεν,
το όνομά Σου ονομάζομεν.
Δεύτε, πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν
την του Χριστού Αγίαν Ανάστασην.
Ιδού γαρ ήλθε δια του Σταυρού
χαρά εν όλω τω κόσμω.
Δια παντός ευλογούντες τον Κύριον,
υμνούμεν την Ανάστασην Αυτού.
Σταυρόν γαρ υπομείνας δι' ημάς,
θανάτω, θάνατον ώλεσεν.

Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου καθώς προείπεν,
Έδωκεν ημίν την αιώνιον ζωήν και το μέγα έλεος

 

 

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀναστήθηκε ἀφοῦ κατέβηκε καὶ δίδαξε στοὺς νεκρούς,
καταπατώντας μὲ τὸν θάνατό του τὸν φυσικὸν καὶ τὸν πνευματικὸν θάνατον
καὶ σὲ ὅσους βρίσκονταν σὲ τάφους, εἴτε φυσικοὺς εἴτε πνευματικούς,
χάρισε ἔτσι τὴν ἀληθινὴ ζωή.

 

Ἀφοῦ εἴδαμε τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ,
ἂς προσκυνήσουμε τὸν ἅγιο καὶ Κύριο,
τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ ποὺ εἶναι ὁ μόνος ἀναμάρτητος.
Τὴν Σταυρική Σου θυσία Χριστὲ προσκυνοῦμε
καὶ τὴν ἁγία σου Ἀνάσταση
ὑμνοῦμε καὶ δοξάζουμε·
διότι Ἐσὺ εἶσαι ὁ Θεός μας,
καὶ Θεὸ ἄλλον ἐκτὸς ἀπὸ Ἐσένα δὲν ἀναγνωρίζουμε κανένα,
καὶ μόνο τὸ ὄνομά Σου σημαίνει Θεὸς γιὰ ἑμᾶς.
Ἐλᾶτε ὅλοι οἱ πιστοί,
ἂς προσκυνήσουμε τὴν ἁγία ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ·
ἀφοῦ ἡ ἀνάστασή Του ποὺ ἔγινε μετὰ τὴν Σταυρική Του Θυσία,
ἔφερε μεγάλη χαρὰ ποὺ ἀπλώθηκε σὲ ὅλον τὸν κόσμο.
Παντοτινὰ θὰ εὐλογοῦμε τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου,
καὶ παντοτινὰ θὰ ὑμνοῦμε τὴν ἀνάστασή Του.
Διότι, ἐπειδὴ ὑπέμεινε Πάθη καὶ Σταυρό ἀπὸ ἑμᾶς γιὰ ἑμᾶς,
κατανίκησε κι ἔδιωξε τὸν θάνατο.

 

Μὲ τὴν ἀνάσταση Του ἀπὸ τὸν τάφον ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς
ὅπως εἶχε πεῖ πρὶν τὰ ἅγια πάθη Του,
μᾶς χάρισε τὴν ἀληθινὴ αἰώνια ζωή
καὶ τὸ μέγα ἔλεος τοῦ Θεοῦ στὶς ταπεινές μας ὑπάρξεις

 

 

Η Ανάστασις του Χριστού είναι η κεντρική διδασκαλία και η βάσις της πίστεώς μας ως Χριστιανών. Γράφει ο Απόστολος Παύλος στην προς Κορινθίους Α' επιστολήν του κεφ. ΙΕ', 17: «Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται ματαία η πίστις υμών». Ναι, είναι η βάσις της χριστιανικής πίστεως, διότι πιστεύομεν εις ένα ζωντανόν Θεόν, έναν αληθινόν Θεόν.

Υποτυπωδώς αναφέρεται η Ανάστασις στην Παλαιά Διαθήκην, διότι οι Εβραίοι δεν είχαν σαφή πίστιν εις ένα τέτοιο γεγονός. Είναι αξιοσημείωτων ότι ο Κύριος επανειλημμένως ετόνιζε το γεγονός αυτό στην διδασκαλίαν Του. Και για να πιστώση και αποδείξη την Ανάστασιν, ανέστησε τρία άτομα κατά την επίγειον ζωήν Του.

Εις τον Προφήτην Ησαΐαν υπάρχει η εξής αναφορά: «Αναστήσονται οι νεκροί και εγερθήσονται οι εν τοις μνημείοις» (κστ'19). Έχομεν επίσης και το όραμα του Ιεζεκιήλ με τα νεκρά και ξηρά οστά (ΛΖ, 1-10).

Της Αναστάσεως του Χριστού προηγήθηκε η Σταύρωσις και η θανάτωσίς Του. Γι' αυτό γράφει ο Απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολήν του ότι: «δια του θανάτου καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου τούτ' εστί τον διάβολον» (Β.14). Ψάλλομεν δε κατά την Ανάστασιν: «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας». Αυτό αναφέρεται και στην Α' Κορινθίων, ΙΕ, 55: «κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος, που σου, θάνατε, το κέντρον; πού σου, άδη, το νίκος;».